یادداشتهای یک طلبه 2
•
با سلام
یک روز وقتی سوار تاکسی شدم دو تا جوان با دیدن من گفتند حاج آقا ما یک سؤال داریم از آنجا که رابطه من با جوانان خوب بود و از طرفی خودم یک جوان هستم گفتم بفرمایید و راحت باشید. گفتند چرا شما آخوندها بعد از 1400 سال هنوز در دهة اول محرم داستان امام حسین (ع) را علم میکنید آیا غیر از این است که شما از قبل امام حسین (ع) در این ده روز یک سال نان می خورید و آیا این یک دکان نیست ؟ گفتم سؤال جالبی است اما اینکه ما 1400سال است سرگذشت امام حسین (ع) و یاران با وفایش را تعریف می کنیم و تکرار این است که واقعه کربلا یک داستان نیست یک جریان است یک واقعه سراسر درس و عبرت است. و اینک دنبالة ماجرا...........
در چنین زمانی یزید علی رغم سفارشی که معاویه به او کرده بود که از برخورد با امام حسین (ع)خودداری کند و حق و مقام او را بشناسد و علی رغم این که می دانست خلافت و حکومت او غصبی است و فاقد هرگونه جایگاهی است و طبق مفاد پیمان امام حسن (ع) و معاویه بعد از مرگ معاویه باید خلافت به امام حسین (ع) منتقل شود می خواست امام حسین (ع) را وادار به بیعت کند غافل از اینکه او فرزند شیر عرب است فرزند فاطمة زهرا(س) و فرزند پیامبر خداست . کسی است که ندای هیهات من الذله اش به گوش تمام جهانیان خواهد رسید و چراغ هدایت جهان و جهانیان خواهد شد. برای روشن شدن بهتر این موضوع بهتر است به تاریخ مراجعه کنیم و مفاد وصیت معاویه و بیعت نامة امام حسن (ع) را با او مرور کرده و نتیجه گیری را به شما بسپاریم.
وصیت معاویه به یزید:
معاویه پس از چهل سال خلافت و دیکتاتوری در نیمة رجب سال 60 ه . ق از دنیا رفت اما با اینکه در صلحنامه خود با امام حسن (ع) متعهد شده بود تا برای خود خلیفه و جانشین تعیین نکند در زمان حیات خود از مردم برای یزید بیعت گرفت و رسماَ او را ولیعهد خود خواند . افراد سر شناسی مانند. امام حسین (ع) و عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبیر وعبدالرحمن ابن ابوبکر با خلافت و جانشینی یزید مخالفت کردند.
معاویه در بستر مرگ به پسرش یزید گفت : من برای تو از همه بیعت گرفتم و همه را رام کردم ولی از سه نفر ترس دارم که با تو مخالفت کنند.1- حسین ابن علی (ع) 2- عبدالله بن عمر 3- عبدالله بن زبیر، وصیت من به تو در مورد این سه نفر این است: اما عبدالله بن عمر، او با توست او را زیر پر نگهدار اما عبدالله بن زبیر، هرجا بر او دست یافتی او را بکش و بدنش را قطعه قطعه کن زیرا او اگر فرصتی بدست آورد می خواهد مثل شیر تو را بدرد ، وگرنه همچون روباه که با سگ رفتار میکند ، با تو رفتار خواهد کرد.اما امام حسین (ع) ، مقامش را نسبت به رسول خدا (ص) می دانی ، او گوشت و خون رسول خدا (ص) است و میدانم که مردم عراق ناگزیر به سوی او می گروند ، ولی او را تنها می گذارند و مقامش را تباه میسازند اگر به او دست یافتی حق و مقامش را بشناس ، او را بازخواست مکن . بحار جلد 44 ص 311
پیمان نامة صلح امام حسن (ع):
ماده 1-
حکومت به معاویه واگذار می شود بدینشرط که به کتاب خدا و سنت پیغمبر (ص) و سیره خلفای شایسته عمل کند.
ماده 2-
پس از معاویه حکومت متعلق به حسن است و اگر برای او حادثه ای پیش آمد متعلق به حسین و معاویه حق ندارد کسی را بجانشینی خود انتخاب کند.
ماده3-
معاویه باید ناسزا به امیر المؤمنین و لعنت بر او را در نمازها ترک کند و علی را جز به نیکی یاد ننماید .
ماده 4-
بیت المال کوفه که موجودی آن 5 میلیون درهم است مستثنی است و تسلیم حکومت شامل آن نمی شود و معاویه باید سالی دو میلیون درهم برای حسن بفرستد و بنی هاشم را از بخششها و هدیه ها بر بنی امیه امتیاز دهد و یک میلیون درهم در میان بازماندگان شهدایی که در کنار امیر المؤمنین در جنگهای جمل و صفین کشته شده اند ، تقسیم کند و همة اینها باید از محل خراج دارابجرد تأدیه شود.
ماده 5-
مردم در هر گوشه از زمینهای خدا ـ شام یا عراق یا یمن و یا حجاز ـ باید در امن و امان باشند و سیاه پوست و سرخپوست باید از امنیت برخوردار باشند و معاویه باید لغزشهای آنان را نادیده بگیرد و هیچکس را بر خطاهای گذشته اش مؤاخذه نکند و مردم عراق را به کینه های گذشته نگیرد. اصحاب علی در هر نقطه ای که هستند در امن و امان باشند و کسی از شیعیان علی مورد آزار واقع نشود و یاران علی بر جان ومال و ناموس و فرزندانشان بیمناک نباشند و کسی ایشان را تعقیب نکند و صدمه ای بر آنان وارد نسازد و حق هر حقداری به او برسد و هرچه در دست اصحاب علی است از آنان باز گرفته نشود. بقصد جان حسن ابن علی و برادرش حسین و هیچیک از اهل بیت رسول خدا (ص) توطئه ای در نهان و آشکار چیده نشود ودر هیچیک از آفاق عالم اسلام ، ارعاب و تهدیدی نسبت به آنان انجام نگیرد .
صلح امام حسن (ع) ، شیخ راضی آل یاسین ،ترجمه سید علی خامنه ای، ص 355،356،357