یادداشتهای یک طلبه 1
•
السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین (ع)
با سلام
یک روز وقتی سوار تاکسی شدم دو تا جوان با دیدن من گفتند حاج آقا ما یک سؤال داریم از آنجا که رابطه من با جوانان خوب بود و از طرفی خودم یک جوان هستم گفتم بفرمایید و راحت باشید. گفتند چرا شما آخوندها بعد از 1400 سال هنوز در دهة اول محرم داستان امام حسین (ع) را علم میکنید آیا غیر از این است که شما از قبل امام حسین (ع) در این ده روز یک سال نان می خورید و آیا این یک دکان نیست ؟ گفتم سؤال جالبی است اما اینکه ما 1400سال است سرگذشت امام حسین (ع) و یاران با وفایش را تعریف می کنیم و تکرار این است که واقعه کربلا یک داستان نیست یک جریان است یک واقعه سراسر درس و عبرت است. قبل از هر چیز باید به زمان امام حسین (ع) برگردیم امام حسین (ع) در زمانی زندگی می کرد که تمام ظواهر دین اسلام به سخره گرفته شده بود و تمام تلاشهایی که جدش، پدرش و برادرش در ایجاد، حفظ و توسعه دین به کار بسته بودند زیر سؤال رفته و کمرنگ شده بود. دینی که با مجاهدتها ، صبوریها و دلاور مردیها و... ایجاد شده و بسط یافته بود در سایه قوم گراییها ، بی عدالتیها و... به دست فراموشی سپرده می شد. حاکمی که جانشین رسول خدا (ص)ـ آیه تقوی،صبر، عدالت و مهرورزی ـ شده بود به جای تبعیت از سیره و سنت رسول خدا (ص) آیینه خشونت ، بی عدالتی، گناه و فسق و فجور شده بود کسی که با تکیه زدن بر تخت خلافت باید تمام هم و غم خود را اجرای عدالت قرار دهد ، با حاکم کردن حاکمان ستمگر زور گوی بی دین بد تر از خود بر جان و مال و نا موس مردم باقیمانده های عدالت علوی را نیز از بین برده بود حاکمی که باید آیینه تمام نمای تقوای نبوی و علوی باشد با سگبازیها ، میمون بازیها و شرابخواریهایش تخت خلافت را آلوده به گناه نموده و با بسط سنتهای غلط جاهلی مانند زنای با محارم ، قومیت گرایی وخشونت و... تمام سنتهای علوی و نبوی را کم رنگ کرده بود در چنین زمانی .....