ازدواج و علاقه به تنهایی
•
بسمه تعالی با عرض سلام خدمت شما دانشجو هستم و 18 سال سن دارم . از کودکی و به خصوص در سنین نوجوانی علاقه شدیدی به تنهایی داشتم و دوست نداشتم کسی پا به خلوت تنهایی من بگذارد . در تابستان 1380 یعنی زمانی که سال دوم دبیرستان را تمام کرده بودم پسر عمویم به خواستگاری من آمد ولی من در این رابطه به او چیزی نگفتم و پس از انجام آزمایش سال بعد با هم عقد کردیم.و هیچ کس از اقوام به غیر از خانواده دو طرف از عقد مطلع نبودند. در طی یک سال که عقد کردیم من در شهرستان و ایشان در تهران زندگی می کردند ( به دلیل مدرسه من ) پس از آنکه در دانشگاه پذیرفته شدم به تهران آمدم .( به اصرار او همه رشته هایم را در دانشگاه های تهران انتخاب کردم.) هم اکنون پس از گذشت یک سال از عقد و اطلاع کلیه اقوام هنوز هم همان احساس دوست داشتن تنهایی را دارم و عشق و علاقه لازم برای زندگی مشترک از سوی من ایجاد نشده است در حالی که از طرف او به من اظهار محبت فراوان شده است . لطفا مرا راهنمایی کنید.
از اینکه مشکل خود را با ما در میان گذاشتید خرسندیم، امیدواریم پاسخ های ما مفید واقع گردد. انسان حالات روحی و روانی گوناگونی را در طول و گستره زندگی تجربه می کند این حالات روحی اگر موجب اختلال در عملکرد و زندگی اجتماعی و شغلی و همچنین روابط بین فردی او نشود فی نفسه می تواند حالات خوبی باشد مثلا فردی علیرغم اینکه از اجتماع گریزان نیست و از حضور در اجتماع هیچگونه ترس و اضطرابی ندارد ولی بدلیل اینکه به تحقیق و مطالعه و تفکر در مسائل بیشتر علاقه دارد ممکن است بیشتر وقت خود را در تنهایی بگذارند چنین فردی به دلیل نوع کار و حرفه ای که برگزیده است بتدریج عادت به تنهایی کند و کمتر در جمع شرکت کند و تنها بودن رفتار غالب او شود چنین فردی از نظر روانی مشکلی ندارد و هیچ جای نگرانی نیست اما اگر این رفتار غالب با نشانه های دیگری همراه بود مانند اینکه حتی در شرایط عادی که می تواند وارد اجتماع شود از اجتماع گریزان است، و در روابط بین فردی نیز مشکل دارد بگونه ای که اصلا هیچ دوستی ندارد یا تعداد دوستان او خیلی اندک هستند و هیچ انگیزه ای نیز به گسترش روابط خود با دیگران ندارد علاوه بر این افکار منفی دائما نسبت به خودش در ذهنش وجود دارد و از نظر عاطفی بگونه ای است که خیلی خونسرد است و کسی را دوست ندارد و به کسی محبت نمی ورزد و اصلا دوست داشتن دیگران برای او معنا و مفهومی ندارد و همچنین از نظر وضعیت خواب یا خیلی پرخواب است و یا خیلی کم خواب، اشتهای او نیز به غذا خیلی متعادل نیست یا خیلی کم اشتها و یا خیلی پراشتها است و بیش از معمول غذا می خورد. اگر این علائم نیز همراه آن بود حاکی از نوعی مشکل روانی است که باید با مراجعه به روانپزشک یا روان شناس بالینی و مشاور به درمان آن پرداخت و خوشبختانه این حالت به خوبی درمان پاسخ می دهد و با رعایت دستورات مشاور و دروان درمانی مناسب یا استفاده از دارو و در صورتیکه نیاز باشد، می توان تغییرات مناسب را در حالات خود ایجاد کرد. بنظر می آید عمل کردن به راهکارهای زیر در حل مشکل شما بسیار مفید باشد.
1. معاشرت با افراد اجتماعی و با نشاط
2. شرکت در کارهای اجتماعی و پذیرفتن یک مسئولیت اجتماعی
3. شرکت در ورزش های گروهی
4. ورزش مستمر هر روز حداقل نیم ساعت
5. ارتباط کلامی بیشتر با دیگران، خصوصا با همسرتان
6. مقابله با افکار منفی
7. یادگیری مهارت های ارتباطی و بین فردی زیرا گاهی اوقات گرایش به تنهایی بخاطر ناتوانی در برقرار کردن ارتباط با دیگران است.
8. در ارتباط کلامی با دیگران سعی کنید به او نگاه کنید و اگر دیگران با شما سخن می گویند با نگاه کردن به او و گفتن کلماتی و حرکات سر با او ارتباط عاطفی برقرار کنید.
9. سعی کنید به محبت های شوهرتان پاسخ دهید و شما نیز ابراز محبت به او کنید.
10. به خود تلقین کنید که من باید فردی اجتماعی، با نشاط و فعال باشم و بر این حالت خمودی و انزوا طلبی غلبه پیدا کنم. بدنبال این تلقین هر چه زودتر اقدام کنید.
همین الان از جا بلند شو و به شوهر خود تماس بگیر یا با یکی از دوستان خود تماس تلفنی برقرار کنید. در سلام کردن از دیگران پیشی گیر، در دست دادن به دیگران دست خود را جلو بیاور و دست آنها را بفشار و تا آنها رها نکرده اند دست آنها را رها نکن. هنگام مواجه با دیگران (افراد محرم) لبخند و تبسم بر لبهای خود داشته باش. برای دیگران بویژه همسر خود هدیه ای ولو کوچک تهیه کن و به هر بهانه به او سر بزن. گاهی اوقات این جملات را با خود تکرار کن «من شوهرم را دوست دارم» «من باید یک زندگی گرم و با نشاط داشته باشم» «باید از تنهایی گریزان باشم چون تنهایی مرا بی نشاط و افسرده می کند»
با تمرین کردن راهکارهای فوق مطمئن باشید که می توانید بر انزوا طلبی خود فائق آئید و یک فرد اجتماعی، گرم و با نشاط باشید و روابط خوبی با همسر خود داشته باشید.