اربعین حسینی
بسم الله الرحمن الرحیم
کاروان همچنان به قصد مدینه حرکت می کرد، وقتی به دو راهی رسیدند، یک راه به طرف کربلا و راه دیگربه طرف مدینه می رفت، به راهنما گفتند: مارا از راه کربلا عبور بده (تا پس از زیارت قبور شهیدان از آنجا به سوی مدینه برویم).
بعضی نوشته اند: وقتی که کاروان به دوراهی رسید سکینه در محمل خود به خواب فته بود نسیم تربت حسینی به مشامش رسید، چشم گشود و عمه اش زینب(س) را دید ، به او سخنانی فرمود که مضمونش این شعر است(شاعر جودی خراسانی):
شمیم جان فزای کوی بابم مرا اندر مشام جان بر آمد
گمان کربلا شد عمه نزدیک که بوی مشک ناب و عنبر آمد
به گوشم عمه از گهواره گور در این صحرا صدای اصغر آمد
مهار ناقه را یکدم نگه دار که استقبال لیلا اکبر آمد
مران ای ساربان یکدم که داماد سر راه عروس مضطر آمد
حسین را ای صبا برگو که از شام بکویت زینب غم پرور آمد
هنگامی که اهل بیت(ع) وارد کربلا شدند، به سوی قتلگاه حرکت کردند ، دیدند جابر بن عبدالله انصاری و جمعی از بنی هاشم و گروهی از آل رسول(ص) برای زیارت قبر امام حسین (ع) آمده اند ، پس همه آنها درآن سرزمین به گرد هم آمدند و به گریه و ناله و عزاداری پرداختند، حضرت زینب (س) از شدت مصیبت گریبان خود را پاره کرد و با صدای جانکاه که دلها را جریحه دار می کرد می فرمود: « ای وای برادرم حسین جان ، ای وای ای محبوب دل پیامبر خدا(ص)ای فرزند مکه ومنا آه و وای ای پسر فاطمة زهرا(س) و پسر علی مرتضی (ع).
گفت و گفت تا کنار قبر بیهوش به زمین افتاد.
یا مقلب القلوب و الابصار
یا مدبر اللیل و النهار
یا محول الحول و الاحوال
حول حالنا الی احسن الحال
