شهید و سوگند
•
شهید و سوگند
احمد رزمنده بود. محال بود که جبهه را به خاطر ازدواج با من رها کند. دلم می خواست با این شش سال جنگیدن و دو بار جانبازی اش به شغل دبیری اش برگردد امّا جرأت نمی کردم. مرخصی او در زمان ازدواج ما 20 روز بود ولی یک هفته بعد از عروسی که شش روز از مرخصی او مانده بود رفت. نامه اش هر هفته می رسید. پس از یک ماه مدّت سه هفته از او خبری نبود، تا این که خبر شهادتش رسید. تحمّلش سخت بود. قسم خوردم که بعد از او با کسی ازدواج نکنم. پدر و مادرش بعد از یک سال به او پیوستند. مجبور شدم به خانه ی پدرم برگردم. پس از مدّتی جوانی خواستگارم شد، همگی اصرار بر قبول او داشتند، پدرم از دیانتش تعریف می کرد. سرانجام واقعیت قسم خوردنم را گفتم و عذر خواستم. با ارث از خانواده ی احمد توانسته بودم کارگاه دوزندگی کوچکی فراهم کنم که مخارج شش زن بی سرپرست را تأمین کند. امّا خواستگارم دست بردار نبود. احمد به خوابم آمد. عصبانی بود. گریه کردم که چرا با من حرف نمی زند. گفت: مگر مسلمان نیستی؟ آیا قرآن نمی خوانی که بفهمی خدا برای شکستن سوگندهای بی مورد چه دستوری داده؟ آیا می خواهی تارک دنیا شوی؟ آیا نمی دانی این کار در شأن ما مسلمانان نیست؟ حسین را خود من برایت فرستادم، همسر خوبی برایش باش. بیدار شدم و تا صبح گریه کردم. برده ای نبود آزاد کنم. خواستم 60 روز روزه بگیرم. پدرم گفت: 60 فقیر را جامه بپوشان.
منبع:جمهوری اسلامی