گل نرگس Narcissus

از طرفی نمی‏توانم از فکر خانواده‏ام و دردهای پنهان و آشکار آن‏ها صرف نظر کنم و از سویی دیگر همسرم بسیار حساس و دقیق است. از این رو فکر می‏کنم نامزدی من کاری اشتباه بوده است، زیرا با شرایط نامناسبی که دارم، نمی‏توانم وقت و حوصله جداگانه برای همسرم بگذارم، خواهشمندم مرا در این مورد راهنمایی کنید؟

 ازدواج تان مبارک باشد، اقدام شما برای ازدواج نه تنها اشتباه نبوده، بلکه از نظر دینی اقدام مقدسی بوده است. پیامبر اکرم (ص) فرمود: "هیچ بنیانی در اسلام پایه گذاری نشده که مقدس تر و محبوب تر از ازدواج باشد".

نیز از جهت وضعیت خانوادگی شما، اقدامی به جا و مطلوب است، زیرا ازدواج تان علاوه بر این که باعث خروج از تنهایی و ناراحتی‏های فکری و روحی و گزینش همسری همفکر جهت بنیان زندگی مشترک شده، زمینه را برای مشورت و رایزنی با شوهرتان برای حل معضلات و مشکلات خانواده تان (که چندان و پیچیده نیست) فراهم کرده است. در واقع شما را از تنهایی برای یافتن راهکاری جهت اصلاح خانواده و برون رفت از وضعیت فعلی، نجات می‏دهد.

عواطف پاک انسانی و احساسات لطیف خواهرانه شما شایسته تقدیر است، ولی توجه داشته باشید، همان گونه که زندگی نیازمند عواطف و احساسات، مهر و محبت است، به عقل و تدبیر و برنامه ریزی و آینده نگری نیز نیاز دارد. نباید بگذارید عواطف و احساسات بر عقل و تدبیرتان غلبه کند. هر انسانی موظف است به کمک عقل و تدبیر و با تکیه بر تعالیم دینی، سرنوشت خود را نیکو تدوین نماید و با توجه به احساسات و عواطف و روحیه فضیلت خواهی، خیرخواه دیگران باشد.

پس تا آن جا که توان شما اقتضا می‏کند (نه بیش از آن) دلسوز و خدمتگزار دیگران به خصوص اقوام و والدین و برادران و خواهرانت باشید و برای صلاح و سعادت‏شان تلاش کنید. وظیفه اول شما شوهرداری است. سعی کنید در مواجه با همسرتان مشکلات خانوادگی را فراموش کنید یا کم رنگ مطرح کنید تا آسیبی به نشاط زندگی شما نرسد.

ان شاء الله با عقل و تدبیر و استمداد از مهر و محبت و مشورت و همکاری نامزدتان، به تدریج مشکلات روحی و دغدغه‏های فکرتان برطرف خواهد شد.